Dziwna wędrówka

Dla tych którzy lubią zagłębiać się w sobie...

Zostawiłeś mnie na bezdennej pustyni snów!
Nie mam ze sobą nic, nawet żadnych celów!
Patrzę na niebo, obłokami odziane,
w ich blasku iskrzą się me włosy miedziane.
Idę wyrytą długą ścieżką usłaną błękitem,
a przed sobą widzę ogród tuż przed samym rozkwitem.
Na ławce siedzi staruszka w zadumie pogrążona,
dotknęłam jej czoła a ona jak oparzona,
spojrzała mi w rozbawieniem w twarz,
i powiedziała: W sobie coś niezywkłego masz,
pilnuj tego i rozwijaj w sobie,
a będziesz znana na całym globie".
Zamrugałam powiekami raz w jedną raz w drugą stronę,
lecz nie widziałam staruszki, tylko morze w którym tonę!
Uspokoiłam rozszalałe zmysły, pomyślałam o gwiazdach,
znalazłam się w niebie, a później po kolei w miastach,
podziwiałam niezwykłe widoki.
W krajobrazie pojawiały się nawet smoki!
Czyja to kraina,
która z grzechu mnie obmyła?
Lecz co to, wszystko znika!
Mrok przed oczami moimi miga.
Nagle otwieram snem zmurożone oczy,
i widzę swój pokój, który się jasnością otoczył.
Znowu jestem w swoim świecie,
bez sennych marzeń, w swoim pogrążonym szarością mieście.

autor

Kornelia

Napisany: 2004-07-29 Dodano: 2004-07-29 13:28:28

Ten wiersz przeczytano 743 razy

Oddanych głosów: 42

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie