egocent

Z wąskiej uliczki gdy ciemność nocy pogłębia się w otchłani jasności

Wyłania się stary zmęczony życiem Konrad trzymając laskę w reku

Na smyczy prowadzi szczura którego ma zamiar zjeść na śniadanie

Ludzie widzący starego kloszarda kiwają głową i odchodzą dalej

mrucząc pod nosem wielki Konrad wybawiciel, Król i Bóg

Obłoki na niebie ciągle utrzymują cień nad starym człowiekiem,

który dotarł do serca Boga i ujrzał jego bezwładność

Dzieci bawiące się na podwórzu plują i wyzywają go od nieudaczników

i bezbożnych rzucając w jego stronę kamieniami krzycząc-umieraj jak Bóg, zobacz jaki on słaby. Zmęczony nieudanym życiem i wielką porażką popełnia samobójstwo na schodach do klasztoru.

autor

pustelnik2003

Napisany: 2007-08-07 Dodano: 2007-10-25 16:05:44

Ten wiersz przeczytano 575 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Wolny Klimat Obojętny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie