EGZYSTENCJA

....wkraczając w dorosłe życie...

Miasto szare brudem mnie otacza,
ulice bezduszne chłoną istnienia,
ludzi zwykła codzienność przytłacza,
w powietrzu unosi się smuga marzenia…

Tysiące ludzi ulicami gdzieś mknący,
każdy bez twarzy i każdy bez duszy,
gaszą uśmiech gdzieś we mnie drzemiący,
który przygnębienie energią swą kruszy…

Nie ma miejsca na piękno wzniosłości,
na barwę uczuć i kolory marzenia,
nie ma czasu na precyzję doskonałości,
bo życie pochłania wspomnienia istnienia…

Wśród zgiełku zwykłej codziennej wrzawy
i ludzi poniekąd gdzieś zabieganych,
zniknęły na zawsze już rozkosze zabawy,
odpłynęły rzeki myśli wygnanych…

Gdy mrokiem nadchodzi śmierci czas
i rzewnie płacze zawsze bliska rodzina,
nie ma już piękna i namiętności w nas,
bo po pokorę przyszła porachunku godzina…

I tak człowiek umierając, odchodzi ze świata,
pozostając jedynie zapomnianym wspomnieniem,
podczas gdy innych nadal życie przygniata,
on z czasem zmienia się w żyjące marzenie…

...i rozmyślając o jego zakończeniu...

autor

beti027

Napisany: 1996-02-26 Dodano: 2006-01-17 14:44:30

Ten wiersz przeczytano 393 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie