Element przyjemności
Ludzka istota,
między ziemią a niebem.
Trwając w zamkniętej,
nietykalnej przestrzeni czasu.
Wypełniając swe życie,
wyobrażalnie długie.
Nasycając sobą dzień,
zatapia się w obowiązkach.
Czas szybko umykając,
zostawia element przyjemności.
Gdy przyroda tętni życiem,
pełnią swobody się rodzi.
Pięknem się snuje,
w swoim własnym rytmie.
Człowiek zagląda za okno,
żal w sercu się odzywa.
Jego zmęczone oczy,
w czterech ścianach .
Pragnie kawałku czasu,
na obcowanie z wolnością.
Zaczerpnąć powietrza,
jeszcze nieskażonego .
Oddać się przyjemności,
dla której chwil brak.
Czas mocno stawiając opór,
nie pozwoli się cofnąć.
Ludzka istota,
miedzy ziemią a niebem.
Wypełniając swe życie,
niebywale krótkie.
Człowiek, witając kolejną noc,
zakrada się w inny świat.
To tam, rozkoszuje się,
w zatrzymanym czasie.
W kranie snu,
gdzie spełnia cząstkę pragnień.
...czasami brakuje nam czasu na przyjemności,na to co lubimy.Praca i obowiązki pochłaniają nam zbyt wiele czasu,który szybko umyka....
Anna M.A.
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.