EMANCYPANTKA

Mąż i żona w jednym stali domku

Raz pewna kobieta - jakże pracująca,
średnio wykształcona, skromna i wierząca
Trzódkę wychowała, w prokreacji normę,
chłopców i dziewczynkę z ewangelią zgodnie.
Ze wszech się starała, wręcz poddaną była,
kościół nie mijała, mężowi służyła.
Mąż swoje przesłanie, owszem kultywował,
zgodnie z męską dumą, jakże egzekwował.

To szacunek żony, posłuszeństwo w związku,
był władcą, mentorem końca i początku.
Ona skromna, ufna, naukom poddana
lecz kiedy „dorosła” wstydnie wyuzdana.
Wydana za „Pana” wnet się zbuntowała,
„Cyrograf” nabycia świadomie zdeptała.
Gdzieś na marginesie psiej makulatury
kredo swe spisała z głową między chmury.

Cenię w każdym chłopie takie oto cechy :
Szacunek, uczciwość, nie zaś ich podniety.
Ściśle precyzując - nie krzycz na mnie Panie,
sam czasem upadasz i nurzasz się w bagnie.
Wiedziesz swoje życie wzorem utracjusza,
me zaś argumenty twe ego nie wzrusza.
Złym przykładem świecisz wobec naszych dzieci,
swej dumie uwłaczasz - tyś je ze mną sklecił.

Bądź czasem opoką, stań w mojej obronie,
jestem twoją kuchtą, piorę, łatam spodnie.
Choć nie jestem hitem niejakiego Sahsa,
łagodzę inflację, zarabiam co łaska.
Zmieniaj swe skarpetki gdy jeszcze nie stoją,
intymności odśwież, one twą ozdobą.
Okaż mi uwagę póki jeszcze pora
bym była ważniejsza od telewizora.


W przeciwnym wypadku postąpię moralnie,
idź między pastuchy tam ci będzie ładniej.

Dedykuję wszystkim emancypantkom wwp.

autor

wwp.

Dodano: 2008-11-26 00:10:29

Ten wiersz przeczytano 1254 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Satyra Klimat Wesoły Tematyka Obyczaje

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie