Enigma

Enigma jest nowatorskim utworem-apelem o wyjście ze stereotypowego myślenia o sztuce, skończenie z uprzedzeniami związanymi z formą oraz apelem o wzbogacenie wierszy w środki stylistyczne.

Kobieta dwulicowa - wiemy o tym oboje
Kłęby włosów wyrywa, ta zguba filozofa
Skrajności w sobie łączy, miewa rożne nastroje
Słysząc to rumienieje - komplementem ta strofa !

Karkołomna zagadko kreatywnego smutku
Kolejne dno głębokich czeluści oceanu
Będę pieścił Twe wnętrze, smakował Cię do skutku,
Aż obnażona we mnie, będziesz rozkoszą stanu.

Tajemnico ! - rujnujesz, przyprawiasz o ból głowy
Wciąż, bardziej giniesz, znikasz w marazmie i stagnacji
W logice słowotwórstwa, w ubogiej demonstracji,

1.Ja zostanę Ci wierny, niczym rycerz wyborowy,
Lecz jak mam Ciebie chronić moja Najdroższa skoro?
Tak niewyrozumiała, jesteś - o Metaforo !

2.A u mnie ciepła przystań, manu dań wyborowy
Prometejskie schronienie mego pióra bystrego,
Lecz Ty dalej wymierasz? Metaforo ! dlaczego?

Forma jest ważna, ale nie najważniejsza. Zakończenia kierowane do dwóch, różnych zupełnie grup-odbiorców. Do wszystkich adresatów... Enigma

autor

Damian Rabażyński

Napisany: 2008-12-06 Dodano: 2008-12-20 01:12:59

Ten wiersz przeczytano 1370 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Sylabiczny Klimat Smutny Tematyka Sztuka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie