Epitafium

Niech słowo stanie się narzędziem Którym wykłuję marmuru chłód Zbuduję słowem nagrobek On upamiętni niewidzialny ból...

Biezimienną byłaś
Dziś już znam Twe imię
Zapalę świecę która rozświetli
Wiekuistą ciemność i ciszę...

Coś połamało skrzydła
Zraniło delikatne dłonie
Coś popchnęło... coś nakłoniło...
Przeszłaś na drugą stronę...

Usnęłaś, sen jak lekarstwo
Wszelki ból uśmierza
Nawet życie w tym piekle
Bo piekłem jest ziemia...

Gdybym mogła
Już dawno zabiłabym myśl
I nie pozwoliłabym by
Myśli zmieniły się w czyn...

Każda łza, jęk dusz
Goryczy kropla blada
Przypomina i upokarza
Ten ból i strach mnie przeraża

Zawsze gdy się obejrzę
Gdziekolwiek jestem
Widzę jej twarz...

Zabrała Cię śmierć
Tak samo okrutna
Jak w moich snach...

autor

.siostra.nożownik.

Napisany: 2006-03-15 Dodano: 2006-03-16 19:11:49

Ten wiersz przeczytano 375 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie