Lęk...

Boję się oddychać, to tak bardzo boli...
Z obrzydzeniem spoglądam na krzywe odbicia
Jak brzytwa bolesna wędrówka twych dłoni
Rozcina zabierając resztki życia...

Boję się myśli, nie należą do mnie
Wraz z ciałem mi je skradziono
Łzy szepczą przypominając okrutnie:
Już nigdy nie będziesz sobą...

Echo rozpaczy odbite od ścian
Wzmacnia się, chce mnie pogrążyć
Narasta nienawiść... Narasta wstręt
I brud którego nie mogę się pozbyć...

Tonie w mętnej wodzie trawiona przez ogień dusza... Uwolnij mnie z objęć goryczy ściskającej płuca...

autor

.siostra.nożownik.

Dodano: 2006-03-22 16:36:54

Ten wiersz przeczytano 546 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie