EPITAFIUM dla białej chatki

Gdzie jesteś biały domku, stojący przy drodze,
czyżby już czas rozbiórki, przypadł ci niebodze?
Gdzie są twoje drzwi z zamkiem, i okna bielutkie?
dzisiaj twoje progi,wspominam ze smutkiem.

I tylko duży kasztan, rozpostarł ramiona,
od wiatrów i burzy, dla domku osłona.
Stoisz jeszcze, obdarta,i świecisz pustkami,
jednak sercem i duszą, będziesz zawsze z nami.

Stare spróchniałe jabłonie, już jabłek nie mają,
może już siły, rodzić jabłek nie mają.
Wierzby już dawno znikły, po prostu spróchniały,
chociaż góra wysoka, to domeczek miały.

Zostały tylko wspomnienia, po bielutkiej chatce,
i czułe rozrzewnienie, jak o starej matce.
Ja kocham ciebie, chatko, o tobie wspominam,
z miłością przed tobą, głowę swoją zginam.

Ty zawsze będziesz ze mną,tak jak serce matki,
ja nigdy nie zapomnę, swojej chatki.
Bo tutaj moja młodość,i dziecinne lata,
będziesz w mojej pamięci, aż do końca świata.

autor

mtborcz

Napisany: 2004-01-18 Dodano: 2017-02-24 08:07:06

Ten wiersz przeczytano 564 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie