Frontman

Podobno mam zespół.
Właściciele dobrego tonu
i pobłażliwego uśmiechu
zrozumieli psyche do szpiku kości.

Krępujące.
Mówienie, gdy sceptycy mają na oku;
irytująco protekcjonalni,
oddaleni o kilka dioptrii wiedzy.

W opasłych tomiskach opowieści:
chłopak zdobył dwa bieguny –
w efekcie afektywnej burzy mózgu;
inny poświęcił się dezintegracji osobowości,
poprzez jej destrukcję (z gracją i piorunem)
stracił rację bytu;
następny, po obejrzeniu dzieła
mistrza suspensu,
zapragnął ponurkować w Morzu Martwym…
Poszedł na dno, z dziewczyną słusznego wzrostu
(Mania – 1.8 m – z okolic Elbląga),
aby odkryć drugie dno studni bez dna…
słono zapłacił.

Niekiedy kompulsja ma obsesję
na punkcie rozdwojenia jaźni.
Nierzadko oprzeć się dystymii
nie potrafi podstarzała depresja.
Fobia społeczna znerwicowana przez paranoje,
a koleżanka Frenia uszczuplona o schizo-.

W maju gardzę tramwajem, dzięki półtrampkom.
Pyknik mija germańskim automobilem,
któremu – do pełni olimpijskiego spokoju –
zabrakło jednego kółeczka.
Kałmuk zdystansował: domem, drzewem, synem.
Spuchnięty kontem – na zakupach (nie w BiedaDonku):
„Tylko lekcy portfela wagą goszczą w Bożej Krówce”.
Przez okrągły rok urządza
piknik na brazylijskim łonie
jeszcze niewygasłej małżonki;
jednak z tej mąki chleba już nie będzie.

Oto ja:
narcystyczny schizotymik,
z pewnością nie cyklo-.
W ścisłym centrum galeria Ego,
gdzie gotyk wzbogacony samogłoską –e.

Pod wymownym milczeniem jestem…
labilny schizoid, przyczajony w strofoidach,
ukryty przed szczęściem.

Próbują, na siłę, uczynić wokalistą.
Sęk w tym, że nie nazywam się Asperger.

autor

Nathan

Napisany: 2017-06-24 Dodano: 2017-06-24 16:04:48

Ten wiersz przeczytano 1570 razy

Oddanych głosów: 29

Rodzaj Monolog Klimat Refleksyjny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie