Garść ziemi

Nie lubię dni, gdy umierają
moi znajomi lub po prostu ktoś
z rodziny, czy inny mijany
na ulicy. Znów trzeba oglądać gazety
pełne nekrologów jak czarno-białe filmy.

Chodzenie na pogrzeby, trumienne
fotografie, picie wódki za życie
wieczne i facet z kazaniem w czerni
brzęczącym jak miedź w uszach.
Trzeba być smutnym, płaczliwym,
współczującym. A za drzwiami się mówi:
ten to, a ten chodził i kradł,
już w dzień ją bił, a ta go zdradzała,
o czym cały blok huczał jak nabrzmiały balon.

Być może niektórym to pomaga
w pogodzeniu się i akceptacji, poznaniu
Boga czy czymkolwiek. Mnie to napawa
tylko myślą o utraconych marzeniach,
o których mówiło się wieczorami
pijanymi. Ja też rzucam garść ziemi...
Za marzenia...

autor

Nemo

Napisany: 2011-01-10 Dodano: 2011-01-10 12:21:52

Ten wiersz przeczytano 718 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie