I gdy

I gdy przyjdzie na szalę życie rzucić
Oczy moje łez nie uronią
Z dumą i głową podniesioną
Ze ścieżki życia na drogę śmierci wrócić.

Gdy na szafot piękny poprowadzą batem
Na kolana przed sędzią nie padnę
Zadam mu tylko życia zagadkę
A potem przywitam się czule z katem.

Gdy głowa spadnie do snu wiklinowego
Nim wygaśnie myśl moja ostatnia
Pomyślę o Tobie i naszych dniach
I rozlegnie się wrzask tłumu tysięcznego

Znów poeta nieszczęśliwie zakochany
Ginie na oczach swojej miłości
I nie straciwszy kropli godności
Pozbawia go tchu nagle świat zakłamany

Tylko jedna łza szepcze żegnaj w ciszy
Jedne oczy, te moje, błękitne
Wiedzą że wiersz nigdy nie zakwitnie
Lecz ty kochanie mów. Mój duch Cię usłyszy.

autor

Thomas_Santi

Napisany: 2006-11-21 Dodano: 2006-11-21 20:32:47

Ten wiersz przeczytano 478 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie