Gdy w mgłę się rozpłynę...

A kiedy już w senną mgiełkę się rozpłynę
Gdy zamkną mnie w czarnym skrzypiec futerale
Gdy werbel warkotem przetnie dźwięków linę
I czasu się skruszą pieczęcie spróchniałe…

Jasną rzeką światła popłynę przed siebie
Bez myśli i wspomnień, bez czucia, cierpienia
W piekle się zatrzymam? Czy w spokojnym niebie?
Czy w nicość podążę szarą ścieżką cienia?

Gdy barwy w mych oczach przejdą w czerni złoto
I rosą się stanę co znika o świcie
Gdy w skale wykują puste życia motto
I w kreskę się zmieni serca mocne bicie…

Będę już daleko, gdzie płacz nie dofrunie
Gdzie wrota wymiarów strzaskają obrazy
Gdzie spokój i cisza miękkim lotem sunie
Gdzie sen ze mnie zmyje duszy ciemne skazy.

I kiedy wiatr czasu mój portret rozwieje
Wśród łąk gdy rozrzuci mych myśli okruchy
Gdy krukiem odlecę w mroku ciemne knieje
A wieko z łoskotem odda pogłos głuchy…

Ja w tęsknoty błysku, zburzę piekła ściany
Wyrwę siłą woli niebios jasne wrota
I powrócę do Was tęczą malowany
W jednym ust muśnięciu, w jednym drgnieniu oka…

To także wiersz z czasów mojego dawnego wcielenia na Beju...

autor

perseusz

Napisany: 2007-04-01 Dodano: 2013-12-07 00:01:47

Ten wiersz przeczytano 1926 razy

Oddanych głosów: 39

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie