Gdy miłość... Proza.

W oddali, w pierwszych promieniach wschodzącego słońca rozbłysnął wierzchołek pokrytej śniegiem góry.
Bliżej widniały błękitne wzniesienia i pagórki. Po obu stronach drogi, ciągnęły się przykryte warstewką śniegu rozległe łąki. Nagle, pojawiło się kilka wirujących płatków śniegu, by po chwili z szarego nieba rozprysnąć się na tysiące kawałeczków białego puchu. Okolica
zaczęła tonąć w śniegu. Gdy dotarli na miejsce, śnieżyca szalała, jakby chciała ruszyć z posad cały świat. Miotała się
wokół domku jak zmarznięty intruz, łomocąc w szyby, drzwi, a nawet hucząc w kominie. Wewnątrz, czuli się bezpiecznie. Palące się w kominku polana, ogrzewały
wychłodzoną powierzchnię, dając poczucie przytulności. Na niewielkich szybkach w oknie, skrzyły się srebrnobiałe kwiaty i liście namalowane przez naturę. W pokoju,
rozświetlonym migocącym blaskiem ognia, leżeli przytuleni broniąc się przed zaśnięciem. Mieli niewiele czasu i lękali się, stracić z tego choćby sekundę. Miłość przysłoniła im cały świat. Ogień, który płonął w ich sercach topił wszystko. Potrzebowała go jak słońca, jak
witamin niezbędnych do życia. Był jej największym szczęściem, jakie mogło się przytrafić. Tylko on jeden coś znaczył w jej życiu, tylko jego chciała, tylko jego pragnęła.

" Kiedy szczęście jest tuż obok, czas płynie jak rzeka" Tessa50

autor

Tessa50

Napisany: 2012-12-20 Dodano: 2012-12-25 21:59:10

Ten wiersz przeczytano 679 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Wolny Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie