Gdy niebieski, wielki ptak..

Gdy niebieski, wielki ptak
Znów poderwał się do lotu
Zawrzał mocą boski wiatr
I rozdmuchał względny spokój

Podmuch porwał z ziemi pył
Cisnął piachem w mokre oczy
Krzyknął człowiek z całych sił:

Ślepnę ! Ratuj !
Nie odmawiaj mi pomocy !

Opadł wierny ziemi kurz
Zawróciły róże losu
Człowiek nie jest ślepy już
I powrócił zbiegły spokój

Wtem rozebrzmiał gromki głos
Wyrwał gdzieś wysoko w chmury
Czemuś spuścił mi ten los
Zaplanował wszystko z góry

Miałem w oczach szczęścia łzy
Już trzymałem w rękach złoto
Gdy wtrąciłeś mi się TY
Zamieniając je na błoto...

autor

taki_1

Napisany: 2006-01-02 Dodano: 2006-01-02 14:59:54

Ten wiersz przeczytano 543 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie