Gdzie człowiek?

Na wszystkie strony rozchodzi się z gleby
Krzyk zdrewniały - tak woła ziemia.
Nie ważne są budynków matematyczne wymiary
Tak łatwych do wyrzeźbienia.
Pomniki życia powstałe w chaosie,
Tego co rządzi we wszechkosmosie.
Kolejny jego zielony twór
Jak szept subtelny, spójrz tylko w dół.
Panuje wszędzie. Gdzieniegdzie szaro,
Lecz wszędzie przyroda i żywe ciało.
Wszędzie półżywa ziemia i gleba,
A ponad - przestwór nieskończony nieba.
Gdy wspinasz się wyżej i wyżej wciąż
Widzisz wszędzie zieleń, tu błękitny wąż,
Szmaragdowe plamy, granatowe przestrzenie.
Gdzie ludzkie osiągnięcia? Gdzie ludzkie cienie?
Gdzie ludzkie zło? Gdzież mały człowiek?
Pamiętaj o przyrodzie – pamiętaj o grobie!

autor

Gul

Dodano: 2008-02-26 00:46:25

Ten wiersz przeczytano 675 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Nieregularny Klimat Pesymistyczny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie