Gdziekolwiek będę
Gdziekolwiek będę
zapamiętane dobro
zabiorę ze sobą,
by w chłodne dni
dogrzewać spragnione serce.
Bledną obrazy przeszłości,
pomylone daty błądzą
na bezdrożach.
Obrazy przepełnione
zmieniającym się krajobrazem
przykrywają detale.
Lecz tych co byli
treścią mojego życia
otaczać będę nieprzemakalnym
parasolem, na zawsze.
Piętrzące się wspomnienia
niczym wulkan wybuchają
na nowo wyrzucając
z wnętrza żale i smutek
za tym co na zawsze
odeszło.
Zaborczy niebyt zachłanniej
zbiera znajomych żniwo.
Coraz młodsze roczniki
spadają z kart kalendarza.
Czy warto wyszukiwać nowe
choroby - gdy zdrowie ma się
tylko jedno, balansujące -
na coraz cieńszej nitce.
Zachodzące słońce
pokryło radosnym
promieniem dziesięć
czerwonych róż.
Kolejny chlubna data
odchodzi do przeszłości.
czarnulka1953
11. 08. 2012.
czarnulka1953
Komentarze (2)
Wymowny wiersz. Przypominasz w nim o tym co tak
ulotne. Jednak w pierwszej zwrotce piszesz o tym co
najważniejsze. Pozdrawiam:)
W tej strofce gromadzi się cały smak wiersza:
"Piętrzące się wspomnienia
niczym wulkan wybuchają
na nowo wyrzucając
z wnętrza żale i smutek
za tym co na zawsze
odeszło."
Paradoksalnie, to właśnie te piękne wspomnienia zadają
więcej bólu niż te złe. Plusik wielki :)