sierota

Drogą idzie sierota,
Drogą idę ja..
Najpierw osierociły mnie moje poglądy,
Runęły jak lodowa kula,
Nawet nie zostały po nich okruchy,
Wszystko stopniało…
Następne były marzenia,
Odfrunęły,
Wzbijały się coraz wyżej i wyżej,
Aż w końcu pękły jak balony…
Później opuściły mnie moje ambicje,
Poszły bez słowa w cztery strony świata,
Tak po prostu…
Przyszedł też czas na nadzieję,
Nie wiem gdzie przepadła…
Wcześniej osierocił mnie czas,
Widzieliśmy się jeszcze tamtego wieczoru,
A kiedy rano się obudziłam, jego już nie było…
Później opuściły mnie siły…
Jedna po drugiej,
Wymykały się ukradkiem i stałam się bezsilna…
Wtedy kiedy nic nie mogłam zrobić,
Zbuntował się dobry humor, uśmiech i życzliwość,
Również odeszły…
Po tym wszystkim odeszli ode mnie ludzie,
Wymykali się z mojego życia jak złodzieje…
Po cichu…
Aż w końcu zorientowałam się, że nikogo już nie ma.
Zaraz po tym cierpienie wygarnęło mi, że nie pójdzie ze mną dalej,
Została ze mną tylko wiara, którą trzymam w rękach,
Idę z nią tą ciemną drogą…
Ja wierząca w COŚ sierota…

autor

topola

Dodano: 2009-06-22 18:27:39

Ten wiersz przeczytano 363 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie