gdzies głęboko

Jestem koloru ślepego nigdy nie mogąc sięgnąć tego czegoś.
Leżąc w ciemnościach gładząc łzy chciałbym żeby to trwało na niby.
Gdyby los pozwolił mi przejść przez most idąc na wprost.
Coraz ciemniejsza staje się każda noc coraz dłuższa.
Wychodzi coś z wnętrza brakuje powietrza może gdzieś jest lepsza…
Inność budzi złość w tym nie ma miejsca na miłość.
Ciągła zawiłość w środku nic już nie jest w porządku.
Wszystko gaśnie wszystko umiera goni potrzeba.
Nadal nie ma motywu podjąć się czynu.
Z dymu znika rodzi się panika życie umyka.
W moim sercu mieszka ktoś ,kogo nikt nie kocha.
Ucieka do krainy gdzie nikt nie pyta ,czemu twa twarz jest tak rozmyta.
Gdzie głos dźwięku umyka stronic życia nikt nie czyta.
Tylko na ręczniku twarz odbita z czasem i ona wysycha.
To nie pycha ani ułomność tylko zbyt duża skłonność.
Nie ma już miejsca na godność.
W mojej duszy mieszka ktoś ,kto ma już dość wiecznego słuchania.
W tym skłonność do kochania jednak coś czemuś zabrania.
Nie ma oddania sypię się ziarno po ziarnie przygniatając mnie tak marnie.
Zbyt starannie na cudze serce się garnie.
Czernie pokrywają coś we mnie. Ranią tak głęboko.
Wszędzie mokro od krwi to mnie takim czyni.

autor

szazi

Napisany: 2004-08-28 Dodano: 2004-08-29 13:34:43

Ten wiersz przeczytano 471 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie