Gniewny powrót...

Sanktuarium Miłości, część III

I znów sam wśród śmiechów i obelg,
Tłum ludzi za mną, to Ci bez miłości.
Bramy świątyni zamknięte przede mną,
A kapłan szyderczo mówi: "stracona na wieki".

Gniew mój niezmierny, bóstwo wojny i śmierci,
Oczy od ognia czerwone, w rękach płomienie.
Ryk potężny z gardła mego, niczym smoczy,
Trwoży kłamców i otwiera bramy złego.

I znów ruszam, już bez śmiechów,
By Cię znaleźć i uwolnić,
Teraz z gniewem jako bronią.
Wśród ciemności Sanktuarium.

A ja biegnę przez mrok,
Przez labirynt ciemności.
Czuje Twe ciało,
Smakuję Twą woń.
Dalej biegnę przez mrok,
Przez tajemnicę ufności.
Ślepy na rany,
Stęskniony rozkoszy.
Szukam Cię w Sanktuarium Miłości...

autor

draco

Dodano: 2005-01-12 13:30:54

Ten wiersz przeczytano 598 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Erotyk

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie