GOŁĘBICA

Na peronu szarym asfalcie
Wśród rozmów i maszyn pisków
Autostrady spóźnionych przechodniów
Mety tych co stracili wszystko.
Na peronu szarym asfalcie
Toczy się ptasia dysputa
Gołębi szarych jak życie
O życiu straconym tutaj.

A gołębica biała co milczy jak zaklęta
Na tłum ten patrzy uważnie jak matka na pisklęta.

Wśród bladych korytarzy stacji
Spod ścian pożółkłych ze smrodu
Bliźni wznoszą błagalne uśmiechy
W przypływie chemicznego głodu
W świetlówkowej rzece ludzie
Płyną okruchami siejąc
Które żrą białe gołębie
Trzepotem skrzydeł się śmiejąc.

A gołębica biała brudem tym nie skalana
Przed łatwej uczty pokusą nie pada na kolana.

Wśród mrocznych i ciasnych przedsionków
Serc naszych samotnie żyjemy
A bezdomnych co się tam schronili
Szarymi gołębiami szczujemy.
Wciąż serca swe zapychamy
Kradnąc zapasy z serc innych
By mieć więcej niż nam potrzeba
Do przetrwania wiatrów zimnych.

A gołębica biała choć łez jej nie brakuje
Chmury rozganiając wciąż nad nami wiruje.

I choć słów i snów nie dzieli
Z nami co tu trwamy marni
Zamiast brudny ścigać okruch
Wciąż nas jasnym Światłem karmi.

autor

Spartak

Dodano: 2005-11-08 00:04:09

Ten wiersz przeczytano 746 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie