GONIĄC SZCZĘŚCIE...

później... szeptało wciąż szczęście
a przecież czekanie mech porósł
drzwi mury – piach, wdzierał lęk w serce
a Ono nieśpieszne niechętne

przewalił wiatr tuman wpół mgielny
ze wschodów za fiolet pagórka
i dalej popędził szyderca
czas mijał, wzdychałem – milczało...

patrzyłem na deszcze pod kresem
- tuliły płaszczami kość zimną -
strugami spływały żebracze,
pluskały w nich skrzydła jaskółcze

by nutą w przeźrocza bezkresie
marsz złożyć podniebnym wzbijaniem
słuchałem machałem im ręką
ta słabła... włos srebrny splótł pająk

lecz może mi Ono zawarte...
przed progiem za którym ocean
- tam, skąpię proch biały, cierpliwy...
u boku mgławicy szczęśliwych

autor

wodnik2

Napisany: 2008-08-04 Dodano: 2008-08-05 00:18:33

Ten wiersz przeczytano 455 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Toniczny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie