A w górach już

Nad fioletem grani wybłysnął błękit nieba i rozlał się ponad szczytami. Górskie słońce skrzyło się z drapieżną pieszczotą siarczystym mrozem ogarniając świat.
Wszystko wyglądało jak utkane z gwieździstego pyłu, który olśniewał. Lodowate igły kłuły w otwarte oczy.
Rzęsy niczym firanki obwieszały się śnieżną watą. Zwisające sople na świerkach w słońcu połyskiwały, jakby obrzucono je brylantami. Mały mostek z białym nalotem, w szczelinie rwał potok nabrzmiały wodą grzmiąc i bryzgając pianą, która rozkładała się w srebrne
wachlarze na podłożu kamieni. Wraz z upływem czasu, cienie zaczęły płynąć ponad graniami nabierając seledynowych tchnień. Mieniąc się aluminiowo na górze,
zaglądając w kocioł pod przełęczą. Szczyty skały zwieszały się nad krawędzią wąwozu jak wyszczerbione zęby olbrzyma.
Na ścieżkach hulały demony wiatru. Wszędzie pełno zasp śnieżnych, białych w słońcu, błękitnych o zmierzchu. Pod wieczór lecące płachty chmur zdławiły i pożarły słońce, okrywając świat ciemną chustą. Wzmogła się biała kurzawa jak w wirowanym mleku uderzając w usta i zapierając dech w piersiach. Opyliła śnieżnym puchem ściany schroniska,
ubrała szyby w kwiecisty deseń. A wewnątrz ciepło i przytulnie.
Izba rozświetlona i wyczarowana wesoło trzaskającymi, przesyconymi żywicą świerkowymi szczapami. Złote zdawały się
polana pod piecem, a miski i puszki na stole grały żywym srebrem. Za oknami góry majaczyły, przybierając w ciemnościach
monstrualne kształty. Zwiewane przez wiatr czapy śniegu z wyniosłych świerków obudziły wspomnienia.
Tessa50

Droga siabo, tylko w ten sposób mogę Ci sercem podziękować, co też czynię :wszystkiego dobrego:)

autor

Tessa50

Napisany: 2011-10-15 Dodano: 2011-10-15 22:56:24

Ten wiersz przeczytano 735 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie