Gorejący Krzew

Gdzieś z oddali krwawy krzyk
Dobiega do moich uszu.
Krzyk rozpaczy,
Bólu,
Cierpienia,
Krzyk, który na trwałe wrył się w pamięć ludzkości
I napiętnował całą naszą cywilizację.

Samotne dziecko
[chłopczyk ten ma ciemną karnację i krótkie kręcone włoski]
Szuka swojej mamusi.
Nie wie, że ona jest teraz gdzieś indziej.
Nie powiem gdzie –
Małe dzieci i tak tego nie rozumieją.
Powiedzmy mu, że mama śpi.
Niech jej nie budzi.

Powiedzmy mu...
Ale dlaczego my?
Niech zrobią to ci, którzy tu przyszli i splamili tę ziemię krwią
[ale nie taką sztuczną, jak u nich w Hollywood!].
Tamci myślą, że to tylko film, program TV.
Durnie!
Siedzą przed swoimi odbiornikami dźwięków i obrazów
I nie obchodzi ich to co się dzieje po drugiej stronie świata.
Dobrze, że mają chociaż pojęcie o kulistości Ziemi...

Chciałbym, żeby choć raz zobaczyli tego chłopca i usłyszeli jak płacze.
Przecież to oni zabrali mu mamę, obierając za swojego przewodnika
Gorejący Krzew.

autor

Michaił87

Napisany: 2005-10-05 Dodano: 2006-05-29 10:01:20

Ten wiersz przeczytano 676 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie