Goście

przyszli do mnie
ci co umarli, wrócili..
czuję ich zapach..
patrzą pustymi oczodołami
swoich zgniłych oczu..
szepczą nieustannie..

witają mnie w ciemności
mojego maleńkiego pokoju,
duszno tu, tłoczno..
tylu nieoczekiwanych gości
usiądźcie proszę..
wyszli z mroku..

ich nagie kości lśnią
w blasku księżyca..
znam was,
duchy z moich snów,
duchy przeszłości
wyciągają dłonie..

by wyrwać mi serce..
na długich krętych schodach
czekają aż wrócę..
potrząsają głowami, z pogardą
wykrzywiając swe usta..
chodźcie, nie stójcie tu dłużej..

światło dnia ich nie rani
wiatr nie rozwiewa
nie płoszą głośne uderzenia
mojego serca..
są zawsze, są wszędzie,
są ze mną..

nieodłączny element krajobrazu..

autor

etha

Napisany: 2006-10-09 Dodano: 2007-03-12 00:03:12

Ten wiersz przeczytano 585 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Biały Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie