Gra życiem

Przy stoliku siedziały tajemnicze dwie osoby.
Pochyleni lekko nad czymś w rodzaju planszy,
planszy do gry, ale takiej trójwymiarowej,
wykonywali na niej jakieś dziwne posunięcia.
Stwarzali jednak wrażenie znudzonych tą dziwną grą.
Zasady tej gry wydawały się całkiem niezrozumiałe
i chyba nawet Oni nie bardzo się orientowali,
bo wykonywane przez nich ruchy były
tak jakby zupełnie przypadkowe.
Pionki na planszy przestawiane może bez celu,
a może jednak zgodnie z jakimiś regułami,
poruszały się też samoistnie jak żywe istoty.
Obaj gracze raczej bawili się figurami
niż starali się nimi sensownie grać.
Patrząc na pionki można było zauważyć
jak one znikają, pojawiają się, cieszą, smucą,
a nawet cierpią i chyba kochają.
Podchodziłem coraz bliżej do dwójki graczy,
ale Oni nie zwracali na mnie wcale uwagi.
Ja wiedziałem kim Oni są i po co tu jestem,
to dwaj bracia Los i Przeznaczenie grali życiem,
naszą teraźniejszością i naszą przyszłością.
Z bijącym sercem, lecz bez strachu
wyciągnąłem rękę w stronę jednej figurki na planszy,
ale obaj równocześnie powstrzymali mnie,
lecz nie byli źli, nawet uśmiechnęli się do mnie,
a jeden z nich dotknął palcem tą figurkę
i delikatnie rozsunął Jej powieki i coś szepnął.
Zrozumiałem, że mogę już odejść od stolika.
Odszedłem szczęśliwy................................. ..

autor

jadon

Napisany: 2007-04-04 Dodano: 2007-04-04 21:51:22

Ten wiersz przeczytano 586 razy

Oddanych głosów: 26

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie