Granice ryzyka

Lecą ludzie w kosmos, w głąb ziemi się garną,
przemierzają świata najdalsze przestrzenie,
choć ich własna dusza często dziurą czarną,
a serce choć miękkim, to jednak kamieniem.

Z oceanów głębin na najwyższe szczyty,
ambicje za sławą gonić ciągle skore,
odkryć to co jeszcze w świecie nieodkrytym,
a w sobie tak trudno odnaleźć pokorę.

Bywa tracą życie, jawi się pytanie,
co tutaj dla chwały, a co dla ludzkości?
Choć pomysły zwykle są niewyczerpane,
pycha nie powinna zastąpić miłości.

Znów ktoś został w górach, tu zostali bliscy,
im się przyjdzie zmierzyć z cierpieniem po stracie,
człowiek przynależy do życia ze wszystkim,
więc ponad nie sięgać nie powinien raczej.

autor

karat

Napisany: 2013-03-27 Dodano: 2013-08-02 12:47:50

Ten wiersz przeczytano 1854 razy

Oddanych głosów: 34

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie