Henia

droga rozchodziła się na boki
wpadała pod sad
ciężki od owoców
między domem a polem
rozwieszone niebo
z którego strumieniami
leciała
boża woda

mamy siedemnaście lat
są wakacje
zwierzyniec ukryty w pejzażu
pchły i burza

powiedziałaś
nie ma czego się bać

chodź
pokażę ci wiejskie tajemnice
grób powstańców
i krzyż przy stawie
gdzie utopił się syn
dziedziczki
i głupiego Mańka

co buduje dom
gołymi rękami


a po siedmiu latach
przyszła inna burza

i z niej nie wyszłaś

wczoraj przez pomyłkę usunięty ,przepraszam

autor

ILL

Napisany: 2011-06-25 Dodano: 2011-06-27 13:08:43

Ten wiersz przeczytano 1493 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Monolog Klimat Melancholijny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie