Hombre

„ Myślałem zawsze, że lepiej jest nie żyć, niż żyć w hańbie. Myślałem zawsze, że wszystkich ludzi należy nakarmić, napoić, odziać. „ S. Żeromski – „ Róża „

zachwycony – zakłopotany
znikam – a sen odchodzi i nie wróci już
nie wiem gdzie Ona, gdzie wszyscy moi bliscy
nie wiem – a przecież to takie proste
nic skomplikowanego – a jednak wielki trud
trud pamięci – może zapomnienia ?
nie wiem – choć przecież nie muszę wiedzieć
lecz, gdzieś tam w środku
może w duszy może w sercu
jest pustka –
może to samotność – chociaż ludzi wielu
może pustka duchowa ? nie wiem, nie wiem
przyjacielu ...
... a w ręku czerwony róży kwiat
i kolce ostre jak ostry wiatr
i taka wielka, wielgachna pustka
nic ... nic ... nic ...
pomimo iż mam przyjaciół parę
i każdą chwilę o nich wciąż pamiętam
to tylko tyle ... tylko tyle ...
a życie płynie niesione wodą wiatru
gdzieś tam – gdzie serce rwie
jest miejsce takie – chyba jest
gdzie wszyscy tacy sami jak ja
umierają ... czekają końca dnia

ja wciąż uciekam – choć już tracę siły
i ucieczka ma już nie ma sensu wcale
uciekam przed sobą – przed własnym sobą
i w ciszy, w nocy wypłakuję żale
a przecież to nic takiego, to tylko zwykły sen
nic – a coś jednak jęczy, coś kruszy się
przed oczami mam Jej twarz, i twarz wielu innych
a jednak coś hamuje, coś się psuje, coś wibruje
nie wiem, kim jestem i jaki jest mój cel
wiem tylko jedno – to wszystko to życia sens...

Wszystkim.......

autor

daub

Napisany: 2002-08-27 Dodano: 2006-08-29 19:21:22

Ten wiersz przeczytano 593 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie