Horyzont

tak boli.
I to nie jest prawda, że jesteśmy autorami scenariusza
na własne zycie- nie do końca.

Bardzo dziękuję za analizę wiersza.
Pozdrawiam

Wiersz zaczyna się opisem horyzontu, który autorka
próbuje dotknąć wzrokiem, co można odczytać jako
poszukiwanie celu i swojego miejsca na ziemi. Dalej,
treść porusza serce, które bije, ale pytanie sugeruje
poszukiwanie jego prawdziwego powołania lub uczucia.
Obraz polskiej ziemi tętniącej życiem, dającej plony i
przemieniającej się przez różne pory roku, symbolizuje
więź z ojczyzną, żywotność oraz cykl natury, co wyraża
kontrast pomiędzy życiem i śmiercią, wiosną i
jesienią. Następnie wiersz porusza kwestię głodu i
samotności, co jest metaforą ludzkich potrzeb
emocjonalnych i społecznych. Są też kwestie miłości i
osamotnienia.
(+)