W hospicjum

Mały pokoik, łóżko, szafka a na niej napoje.
Stojąc w progu uchylonych drzwi, pomyślałam:
skoro śpi poczekam na korytarzu, ale ona
czujna jak zając, powoli podniosła powieki.
Przysunęłam bliżej łóżka metalowy taboret.
- Witaj przyjaciółko. Spojrzały na mnie oczy,
które utraciły blask a na smutnej twarzy
pojawił się grymas spowodowany bólem.
Poprawiając kołdrę, która się lekko zsunęła,
pogłaskałam chłodną stopę. Ciepło mojej dłoni
musiało sprawić jej przyjemność, bo na usta
wrócił uśmiech. Z trudem wyszeptała:
- Siadaj i opowiadaj co słychać u ciebie.
Nie chciałam mówić, że u mnie wszystko jest ok.
Przypomniały mi się nasze wspólnie spędzone
chwile. - Pamiętasz Basiu, nasze regularne
wyjazdy, długie spacery wzdłuż brzegu morza.
Zawsze towarzyszyły nam nasze kochane dzieci,
które do dzisiaj przyjaźnią się ze sobą.
Nigdy też nie zapomnę długich letnich godzin
spędzonych w twoim ogrodzie; siedziałyśmy
pod rozłożystym parasolem jabłoni, który
nie przepuszczał promieni słonecznych.
Po śmierci męża nie dbałaś o jego wygląd.
Pielęgnowałaś jedynie kwiaty, odurzona słodkim
zapachem uśmiechałaś się do nich.
Coraz częściej powtarzałaś, że nie doczekasz
następnego wiosny, a tak bardzo chciałabyś
zobaczyć różowe płatki na kwitnącej jabłoni.

Stało się tak późną jesienią, kiedy przegrałaś
długą i trudną walkę z nieuleczalną chorobą.
Dzisiaj o świcie obudził mnie śpiew kosów,
bezchmurne niebo zapowiada ładną pogodę.
Zachowując w pamięci i w sercu naszą przyjaźń,
każdego dnia modlę się o spokój Twojej duszy;
najdroższa przyjaciółko, spoczywaj w pokoju.

autor

_wena_

Napisany: 2012-04-10 Dodano: 2014-07-24 20:47:55

Ten wiersz przeczytano 3219 razy

Oddanych głosów: 72

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie