Idę jak samotny pielgrzym

Nic nie zdoła mnie oderwać od zamykanych przede mną drzwi na którymi piękno

Jakaż cudowna głębia ciszy odczuwam radość ,
w sercu ból
samotnych tęsknot mych nikt nie słyszy
idę przez życie wśród ludzi , łąk i zaśnieżonych pól

Każdego dnia odczuwam że jestem nowo stworzony
odczuwam radość , smutek - pytam a miłość gdzie?
Odrzucam smutki, gorycz ,lęki zatrwożony
pragnę uczucia miłości i ciągle szukam, szukam jej

Idę jak samotny pielgrzym przez ulice świata
przejdę go wokoło , na oścież na wprost
Szukam tego pięknego co miłość splata
znajdę go , muszę tylko przejść przez szczęścia most

Oddam swe siły, talent trud za szczęścia grosze
budować będę szczęścia piramidę , choć o nią drżę
W niej będzie komnat wiele , tam miłość wproszę
znajdę ją, znajdę, bo tego mocno chcę

Autor:slonzok
Bolesław Zaja

autor

slonzok

Napisany: 2014-06-10 Dodano: 2014-06-10 06:08:51

Ten wiersz przeczytano 695 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie