Ideał

Powrót po długiej nieobecności, Ona rzuca się na szyję
Oplata ramionami, nie chce puścić, słyszę, jak Jej serce bije,
Na każde me słowo Ona mówi „kocham”
Powrót do domu, szybki prysznic i znowu w Jej ramionach,
Po męczącym dniu zasypiamy u swego boku,
By nad ranem strząsnąć sny i powiedzieć „muszę iść, ale wrócę”
Całuję Ją w policzek by uśmierzyć ból tęsknoty,
Ona otwiera oczy, układa słodkie usta i mówi delikatnym głosem
„nie jedź, zostań ze Mną, proszę…”,
Ostatnie zdanie tej rozmowy:
„Kotku wiesz, że nie mogę, to już ostatni raz”,
I wychodzę, morze łez nabiera znaczenia,
Co chwilę telefon, słyszę Jej głos, lecz to tylko cząstka by ukoić ból,
Jedyny towarzysz podróży, to myśl - „kiedy Ją zobaczę”,
Wreszcie powrót, uśmiech na twarzy widnieje,
Nieoceniona chwila, gdy widzę jak się śmieje,
Bezbronna, nieporadna, piękniejsza niż zwykle,
Staje przede mną, mówię „przepraszam, tak długo mnie nie było”,
I zwieszam głowę, a Ona jak zawsze bez słowa otula ramionami,
Nadchodzi wieczór, jeden i drugi, a my ciągle razem,
Spędzamy całe dnie i noce ze sobą, albo rozmawiając i nie mogąc przestać,
Albo w ciszy i milczeniu, myśląc tylko, by pozostać na zawsze razem

autor

Karolyo

Napisany: 2006-03-26 Dodano: 2006-12-06 09:34:06

Ten wiersz przeczytano 446 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie