Idylla jednostki

Wsród motłochu wyrywasz mnie z tła,
dajesz mi pędzel i sztalugę z płotnem.

Życie swe maluję idąc tęczową drogą,
pędzel namaczam w odwiecznej wędrówce po złoty kocioł.
Sam staję się drogowskazem życia,
i gdy zapragnę - zawracam.

Czysty i łagodny ruch pędzla po płótnie życia,
tak ; - teraz poznam co to szczęście.
nie ; - musi przyjśc samo,
wraz z drugim malarzem swego losu,
Magellanem na wodach ludzkości,
chetnym na wymianę swych dóbr.

Więc dzielę się swą skromną życia moziką,
dla szczęścia. Upragnionego szczęścia.

Czekam.

autor

Ksztaltybezformy

Napisany: 2008-01-03 Dodano: 2009-03-01 16:28:58

Ten wiersz przeczytano 476 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie