Imię me Świat Ponury
dłoń i kwiat i mysli tysiace tęsknota i brak dźwięki wibrujące . przez setki lat wiosną w oczekiwaniu na słońce mb
18:10 26-04-2010
Imię me Świat Ponury
piękny , niepokojący
niosę chłód i chmury
przysłaniam słońce
moim przyjacielem jest wiatr
i nagie drzewa
jak pies idzie za mną wrona,
która nie śpiewa
a najpiękniejszym dźwiękiem
jest szelest mojej czarnej sukni
myślisz , że nie tęsknię
za pięknym dźwiękiem lutni ?
że nie przysiadłabym
na łące pełnej woni kwiatów?
lecz rolę mam inną grać
wbrew całemu światu
czasem w mym oku
zakręci się łza rzewna
ale pewnie przyrodzie
taka jestem potrzebna
w moich dłoniach nie ma miejsca
nawet dla róży
odchodzę
w swoją szarość się zanurzyć
ODCHODZĘ !
Wiosna wesoło stąpa za mną
ja spłynę z nurtem rzeki
nazwą mnie Marzanną
mb
Pięknie dziękuje za miłe komentarza , jednakże wiersz dotyczy ZIMY ,nie mojego przemijania , nie zawsze co piszemy jest autentyczne ze stanem naszego ducha. Pozdrawiam
Komentarze (13)
bardzo mi się podoba :)
pozdrawiam serdecznie i cieplutko :)
wiotaj Mario, jeszce nie czas, jeszcze nie teraz, żyj
pełnią życia. Marzanny i tak popłyną
bez Twojego udziału. bardzo ładnuy i madry wiersz.
pozdrawiam serdecznie.
ładny wiersz, refleksyjny, zatrzymujący...pogodzenie
się z własnym losem owszem, ale jesiennie naszego
życia mogą być też piękne, w nich też jest miejsce na
słońce...ciesz się kolorami póki jeszcze nie czas
odpłynąć rzeką Marzanno ...pozdrawiam
Jeśli jesteś taka jak ta zima to wiosna na pewno
odpłyniesz na krze.
czasem zycie wybiera za nas ,wbrew nam ,w wierszu
czuje sie pogodzenie z losem chociaz Marzanna temu
przeczy...
Bardzo ladny i madry wiersz...:)
"jak pies idzie za mną wrona,
która nie śpiewa
a najpiękniejszym dźwiękiem
jest szelest mojej czarnej sukni" mimo, że bardzo
szary to jednak ciekawy i ujmujący jest ten wiersz
Wiersz pobudza do przemyśleń. Pozdrawiam:)
Mądre słowa, piękny wiersz, pełen pogodzenia się z
życiem w każdym jego wymiarze... podoba mi się:-)
Ponosiłem porażkę za porażką aż w końcu zmieniłem
swoje myślenie ,teraz ja topie marzanny.brawo
"ale pewnie przyrodzie taka jestem potrzebna" - każde
doświadczenie uczy,wrócą kolory,pozdrawiam
dłoń i kwiat i mysli tysiace tęsknota i brak dźwięki
wibrujace przez setki lat wiosną w oczekiwaniu na
słońce mb(nostalgie słyszę w sercu)...wszystko się
wypełni....koło się zamknie
Od nas zależy czy w nas świat uwierzy.