Imperium

Serce moje - nieznany, prastary ląd.
U bram strzaskanych kolumn rząd;
Ich łoskot wraca z międzygwiezdnych dróg,
Do miejsca, gdzie niegdyś mieszkał Bóg.

Myśli jak sępy - zamierające kręgi
Nad epicentrum dojmujących zdarzeń,
Gdzie blizny - opieczętowane księgi,
A rany - kratery niewygasłych marzeń,

A niebem - żalu tren i smutku błam,
A ziemią - kamienista gleba.
Winy stukają do nieba bram
Aż czarny anioł wygląda z nieba.

Imperatorem jestem, świata takiego panem,
Poddane mi są żądze i zmysły nieokiełznane,
Wystygłe namiętności i popędy mroczne,
Opadłe uniesienia, upadki nadobłoczne.

Bogactwa ponad miarę i siły olbrzyma,
Ten skarb ukryty w piersi jak amulet trzymam.
Nieludzki jest i jednym jest kamieniem,
I kamiennym snem wypoczywa natchnienie.

*

Szmaragdem jesteś w przeczystym krysztale,
Rozpal me serce blaskiem dwunastu kamieni,
Twa miłość, kobiecy wdzięk, niech je przemieni
W Niebo Apokalipsy, Nowe Jeruzalem.

*

Do serca mego, gdzie na kamieniu kamień:
Przyjdź Jezu! W Krainę Życia je zamień.

autor

Weno

Napisany: 2015-05-23 Dodano: 2015-05-23 10:12:47

Ten wiersz przeczytano 893 razy

Oddanych głosów: 21

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie