Inbolc

***

W okrągłej izbie mrokiem zasnutej
Pali się ogień, bóstwo domowe
Pod ścianą leżą rydle okute
Młoda kobieta mąkę z wodą miesza

Na małym stołku, z pniaka utoczonym
Siedzi dziewczyna, bardzo czymś zajęta
Małą kukiełkę przez siebie zrobionym
Wiankiem ze śnieżyc i pierwiosnków kwieci

Pod stropem piołun, mięta i jemioła
Kora zdjęta z wierzby, gusła uczynione
Cała masa futer...wtem ojciec ją woła
Nie może chodzić odkąd z wojny wrócił

Hałas psy już czynią, to druid znajomy
Ze swoim pachnącym driakwiami woreczkiem
Wchodzi do obejścia, z żelaznej korony
Liście dębu zeschłe padają gdy wzdycha

Wzrok na Brideag zwrócił, uśmiechnął do siebie
"Tak, już koniec bliski jest miesiąca wilków...
Imbolc, a i Cailleach odejdzie z tąd w gniewie.
Brigidh wywyższona zajmie pust miejsce."

Drzwi się otwierają, nadbiega chłopaczek
Od progu się śmieje, kwiatek dał dziewczynie
A w ręce mleka owczego bukłaczek
Dziś pierwsza spłaciła ludziom utrzymanie

Wieczór zapowiada wszystkim wielkie święto
Nadchodzą filidzi i młodzi bardowie
Wieczór pachnie miodem, wieczór pachnie miętą
Może bard o przodkach historię opowie?

***

autor

morfin

Napisany: 2006-12-05 Dodano: 2006-12-05 10:16:19

Ten wiersz przeczytano 701 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Radosny Tematyka Święta

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie