Indie

W płaszczu żółci,
złotego śniegu piaskowego
rozbrzmiewa stukot tysiąca bębnów,
dzikich pomruków krów
i szczurzych jęków,
nóg zakurzonych,
rąk rozpalonych,
ust uczuciem wzruszonych.

Kolory nie z tej ziemi wiruja na biodrze,
złote kółka u kostki
grzmią brzemieniem namiętności,
kręcą się czarne włosy na wietrze
uderzającym o spłowiałe powietrze,
spala je słońce w bezlitosnym geście.

Na brzegu Waszej Matki – Rzeki
spoczywają czarodziejów skrzeki,
w pióra i kości odziani,
zmywają ból ze zmęczonych, głodnych dłoni,
wyłuskanych,
do życia nieprzewidzianych,
nietykalnych cieni.

Im nie wolno żyć, jeży się przodków pejcz.
A jednak?
Jednak wznosi się ich pierś
i oni błagają o jeszcze jeden dzień,
na biało żegnając bezzębny uśmiech
gasnących, zniewolonych serc.

W płaszczu pomarańczowej słodyczy
zlanej czweroną wstęgą
wznosi Ganges swe ręce
i kryje Was przysięgą.
W ogniu trzepocze drewienko,
dymy trujące tulą Wasz los,
jak one chcielibyście zniszczyć świata wzgardliwy ton.

Słonie na ulicy leniwe rozgarniają powietrze,
dzwonek rikszy rozmazuje szept ciszy na wietrze,
jak faraońska wataha pędzi ludzka moc,
w barwach tęczy, opinającej kształty
cieniutkich ciał,
jakby zaklętych.

A w Twych oczach odbija się
ta cała przepiękna udręka
i ja już wiem, że tutaj zamieszkam,
że będę z Wami rano wstawał
i wiecznie to boskie miejsce
swym wzrokiem z mym sercem spawał.

autor

LenaLaut

Dodano: 2007-01-30 12:19:06

Ten wiersz przeczytano 2518 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Na dzień dobry

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie