Indywiduum

Zatopiłem się w byt,
zszedłem do podziemia,
gdzie rozpocząłem budowę kopalni,
kułem w głąb istoty rzeczy
samoistnego bytu,
starożytne groty odkrywały swoje tajemnice,
długie włosy i broda stały się srebrzyste,
zagubiony w mrocznych głębiach,
zapomniany,
a gdy skały ustąpiły
wejrzałem w ciemność
i dostałem się do źródła,
z niego wypływał strumień,
porwał mnie z sobą,
zimne jego wody wydarły z gardła krzyk bólu,
przepełniony afirmacją
płynąłem razem z nim,
jego pęd rzucał mną i miotał,
a gdy pojąłem czym jest zapomnienie
wydostałem się na powierzchnię świata, skąpany w promieniach słońca.

autor

Niklaus

Dodano: 2007-03-24 12:55:17

Ten wiersz przeczytano 446 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie