\ ironia /

... dedykuję tym, którzy nie mogę się odnaleźć...

Nie widzę cienia blasku z Twoich oczu.
Nie słyszę nuty z dobiegającego z Twych ust głosu.
Nie czuję dotyku Twej ręki, która mnie obejmuje.
Jest mi zimno, a przytulić się nie potrafię.
Chcę się rozpłakać, lecz już łez nie mam.
Chciałabym się roztopić, ale nie mam z czego.
Chciałabym umrzeć, a nie wiem dlaczego...

Boli mnie serce i roztrzępia się na części.
Chciałabym uciec, ale nie mam dokąd.

Nos mój nie czuje zapachu świerzego świerku.
Powieka moja nie drga na błysk lampy.
Usta moje są zamknięte, chociaż krzyczę z pełni sił.

Każdą cząstką mego ciała próbuję oddychać, próbuję płakać, próbuję żyć...
Krzątam się w strzępach swych myśli.
Schować się chcę lecz nie mogę się ruszyć.
Biec chciałabym, choć czas mi nie pozwala.

Chcę tu być, choć wcale nie jestem.
Rozdrapana, rozszarpana, tutaj...

... bo może i chcą, a nie potrafią...

autor

_korka_

Napisany: 2003-03-20 Dodano: 2005-06-18 12:34:56

Ten wiersz przeczytano 467 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie