Istota

Cóż warte słowa w ustach prostaka...
są jak uryna w miejskim szalecie.
Aparat mowy niczym kloaka
- zionie odorem, gdy głupstwa plecie.

Niechęć z odrazą w umysł się wkrada,
rozczarowanie łoże już ściele.
Idzie po swoje degrengolada,
z ludzkim obliczem - ozorem miele.

A wokół życie trwa pełne dumy,
zachody słońca różem się ścielą.
Po nocach głuchych, jak wieko trumny,
racą spod powiek - brzaski wystrzelą.



excudit
lonsdaleit





Falandyzacja Józia


Raz mały Józio proc skombinował
i z ową procą w krzakach się schował.
Siedział w tych krzakach, niczym na grzędzie,
nie wiedząc jeszcze, co z tego będzie.

Listki wokoło cicho szumiały,
Józio na procy skupiony cały.
Siedzi i myśli (proc jest nielicha,
jak się zmarnuje, to będzie kicha).

Naciągnął gumy - były jak trzeba,
sięgnął po kamyk (strzelę do nieba).
Niebo wysoko, więc się znudziło,
Józio pomyślał (dobrze by było,

gdyby tak strzelić - choćby do ptaka),
frajda by była nie byle jaka.
Gumy naciągnął, pochylił główkę,
kamieniem trafił ptaszka w makówkę.

Biedna ptaszyna na ziemię spadła,
naszego Józia - rozpacz dopadła.
Podszedł do ptaszka, w dłonie go złapał:
- Chcę cię wyleczyć (taki miał zapał).

Tak mały Józio z butów oprawcy
wskoczył w buciki - dobroci sprawcy.
Że Józio mały - rację przyznaję,
co dalej będzie... głowy nie daję.



excudit
lonsdaleit

10:36 Wtorek, 4 czerwca 2013 - ...

autor

lonsdaleit

Napisany: 2013-06-04 Dodano: 2013-06-04 10:35:10

Ten wiersz przeczytano 1484 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie