Izrael zdobywa przestrzeń życiową

Wstań Hitlerku, twoje wielkie dzieło rozkwita.
Przyjdź krewniaku teraz, Izrael cię wita
Z honorami, z izraelskimi sztandarami
Z gwiazdą Dawida – z dwoma trójkątami.

Przyjdź Hitlerku, popatrz jak się morduje ludzi!
W potomkach Aarona odwaga się budzi.

Ci „dzielni rycerze” zrabowanej krainy
Czołgiem wjechali do bezbronnej Palestyny.
Dla zabawy strzelają w ludzi, do każdego;
Tutaj krew się leje z mordu izraelskiego.

Czołg z daru USA jest cały zakrwawiony,
Niewinnych ludzi krzepnąca krwią oblepiony.
„Waleczni” mordują, rozjeżdżają z lubości
uciekające dzieci. Krzyk, miażdżenie kości
zagłuszają strzały. Palestyńczycy giną,
zaciśnięte pięści są ich bronią jedyną.

Terroryści w czołgu bezpiecznie się nie czują.
Mali Palestyńczycy piąstkami im wymachują.
Strzałem trafić ich trudno, kryją się za mury.
Czołgiem wjechać w gruzy strach; są piwniczne dziury.

Zawracają. Jadą przez zabitych i rannych
Zadowoleni ze swoich morderstw porannych.
Więc drugie śniadanie będzie im smakowało.
Nagle czołg staną. Coś trzy razy zapukało.
Załoga struchlała. Choć za dzielną się miała.
Odważną udawała, jak w febrze zadrżała.

W tyle czołgu stuknęło, brzękło żelastwo, stal.
Wystraszeni zbóje spojrzeli poza czołg w dal
Skąd przyjechali. Patrzą i widzą na jawie.
Są obrzezani, więc grzechy zrzucą przy stawie.

Widok jest taki: droga usłana ciałami,
Czerwona z krwi płynącej gąsienic śladami.
Poza drogą też są zabici, dobijani
Długimi seriami, bestialsko rozszarpani.
Minął poranek, słońce z zenitu już świeci.
Gorąco, upał, z nieba na ziemię żar leci.
Wiatru nie ma, rozgrzane powietrze faluje,
Złociste promienie słoneczne załamuje.

Czołgiści trochę uspokojeni widokiem
Miłym dla nich, widzianym ich zbójeckim okiem,
Patrzą, jeszcze patrzą – czegoś się dopatrzyli.
Na drodze martwi Palestyńczycy ożyli!
Żyją, jeszcze się poruszyli, życie mają,
Są nieśmiertelni. Wszyscy zabici już wstają,
Unoszą ręce z dłonią w kułak zaciśnięte.
Zgroza! Ich ręce są w łokciu znacząco zgięte!

Błękitna mgiełka szybko widok zasłoniła
I czarną chmurą wóz pancerny otoczyła.

Cień strachu do czołgu wpadł. Załoga zemdlała.
Jak w grobowcu taka cisza zapanowała.
Nie wiadomo jak długo trwało ich omdlenie.
Dochodząc do przytomności – o przebaczenie
Prosili. Chcieli trochę litości dla siebie,
Że oni są wybrani, dla nich miejsce w niebie.

Nie wiedzieli że żyją choć duszy nie mają.
Żydzi Praw Bożych, dekalogu nie uznają.

Powoli Izraelici oprzytomnieli,
Co było i co jest już sobie przypomnieli.
Rozległo się dzwonków dzyndzenie, werbli granie,
To jest kwartetu dźwięczne zębów kołatanie.
Są wystraszeni, lecz nie mdleją. Wysiadają!
Przez właz z czołgu żabim skokiem precz uciekają!

Rozproszyli się. Dowódca czołgu sam wieje,
Nie wie gdzie pędzi. Przeżyć zbrodnię są nadzieje.
Potknął się, z kolan powstał, jeszcze biec próbuje,
Znów się potknął i leży. Przeszkodę znajduje.

To dziecię martwe, patrzy na niego jak żywe.
Ma nóżki zmiażdżone maleństwo nieszczęśliwe.
Rączka z piąstką zaciśniętą jest uniesiona,
Teraz przez uciekającego potrącona.

Czołgista aż zawył głosem dzikiego zwierza,
Uciec stąd skokami jak najdalej zamierza.
Zerwał się i na oślep dał susa przed siebie
Wprost do dołu, latryny wykopanej w glebie.
Dowódca krwawy przepadł, już się nie wydostał.
Na ziemi po tym łotrze ślad butów pozostał.

Jeszcze trzech wystraszonych z czołgu uciekało.
Nie wiadomo co takiego się z nimi stało.

**********

Allach jest wielki i Allach jest sprawiedliwy!
Dzielny Naród zwycięży i będzie szczęśliwy!

autor

safona

Napisany: 2002-11-28 Dodano: 2005-11-30 01:29:13

Ten wiersz przeczytano 809 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie