Ja

Dla męża

Jestem człowiekiem, stworzeniem Bożym
I jakże dziwnym tworem
Blade me lico, gdy tylko trwoga
Zaraz rumieńcem czerwonym rozkwita
Dlaczego, powiesz, tak często twe serce kołacze
I urwać się jest gotowe?
Przecież żeś piękna jak motyl
O jaśniejących, tęczowych skrzydłach
I dobrym jesteś człowiekiem
A oczy twoje jak głębia jakaś,
Której nie można zmierzyć żadnym miernikiem
I taki smutek i łezka kręcąca
Jak brylant pięknością czarująca
Pytasz się czemu ta bladość, rumieniec,
Łza i bijące z łomotem serce
To życie mój drogi
Bo życie to dotyk, nie zawsze przyjemny
I połamane skrzydła
I nieuważnie zdeptana nadzieja
I delikatność zamknięta w złocisto żółtym płatku róży
Którą tak łatwo zranić i nadużyć.

autor

W.G.

Napisany: 2006-10-23 Dodano: 2009-05-07 08:51:35

Ten wiersz przeczytano 560 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie