Ja

Jestem taki naiwny. Taki prosty. Prostacki.
Nie wiem kim są ci ludzie. Znając- nie znam ich wcale.
Wszystko proste wokoło- wokół same zagadki.
Życie łączy się z śmiercią,szczęście miesza się z żalem.

Myślę szkicem zaledwie- zarys cienia mych wizji
Niepamięci cud- karą, a ratunkiem- niepamięć.
Braci nie mam- nie muszę- i tak pragnę wciąż bliskich.
Jak zwierzęta co w stadzie. Lecz dlaczego ja- ...sapiens?

Różne trendy, idee, wokół których się kręcisz,
Żeby przeżyć, przeżywać, tracisz czas swój bezcenny.
Ludzie śmieszni, żałośni, tacy sobą przejęci,
Tak samotni wśród siebie. Tak niepewni i chwiejni...

Może żyję za karę, chociaż nie wiem dlaczego,
Czy to kara dla świata, czy też dla mnie samego?
Moje credo- nie szkodzić. Sobie? Obcym? Kolegom?
Czego nie tknę- zepsuję. Pokutuję za szczerość.

Kiedyś umrę- samotnie. Nie mam życia drugiego
Czemu nie być więc sobą i wyciągnąć coś z tego?
Oddać bogom co boskie, a bliźniemu- co jego,
Pozostawić dla siebie coś typowo swojego.

Zostać własnym demonem. Zrobić coś szalonego.
Swe marzenia z młodości wyrwać z wnętrza własnego.
I określić- co moje. Dość (nie)bytu chorego.
Chcę zjeść, co naważyłem. Życzę sobie: smacznego.

autor

swicha

Dodano: 2012-03-17 14:01:17

Ten wiersz przeczytano 522 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie