Ja człowiek Kocham, Ja człowiek...

Na skraju zagubienia, nie szukający prawdy.............

Ja co siedzę w bieli sufitu,
myślami co krwawią, odarte bólem
Ja co miałem szczęsciem zabłysnąć
na alejach miłości, topionych cnót
Ja co tętnie śmiercią - Miłością wiecznej prawdy
która żyje gdzieś, w odcieniach chmur
Ja człowiek z ciała, człowiek bez serca
jak kaleka na wpół ślepy, szukający wciąż miejsca
Ja bez imienia, człowiek bez twarzy
Ja zapomniany, w górach ołtarzy

I tak powoli, pne się w niebiosa
gubiąc idee ziemskiej hierarchi.
Pomimo czasu, spalonych czaszek
łamanych kości, czarnej wartości
Pomimo zielonej mili życia, co tętni czerwienią
jak gęsta krew
Pomimo lat młodych, a lat już nieczystych
Pomimo dni grzechu, spełnień najczystszych

Ja w ziemię matkę, zarodek wlepiony
Ja człowiek Kocham, Ja człowiek Noc
W tych latach ziemskich, trudnych, szlachetnych..........

"Urodzić się Tu jak i umrzeć, zanim usnę na wieki, chcę żyć dumnie..."- Adam Ostrowski

autor

Melancholik

Dodano: 2006-03-23 20:54:51

Ten wiersz przeczytano 534 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie