Ja i...nikt (nigdy Cię nie było...)

Dla chorych dusz zagubionych w beznadziejności...

Dusza pęknięta na dwoje łączy się

potęgą wiary i ufności...

Nadzieja uśpiła czujność mych dłoni i

złapano je jak próbowały dotknąć

innych rąk...

Serce zatrzymało szleństwo krwi

wylanej teraz do kałuży pamięci.

Umęczony szept , ciche westchnienie

stapiające się z czasem...

Oczy nawrócone ku słońcu patrzące

przez czerń jego cienia...

I ja jak ptak szybujący w

przestworzach ku chwale wolności...

autor

Iskierk@

Napisany: 2004-02-27 Dodano: 2005-02-12 20:30:38

Ten wiersz przeczytano 367 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie