Ja, ty, jesień

Jesteś jak zjawa w mgielny szal odziana,
z chłodem poranka żegnasz krótkie lato –
jak sen, przybrana rdzawozłotą szatą,
której powabem rzucasz na kolana.

W ufne gałęzie wplatam srebrne włosy,
ja wiatr, trubadur, tęskne pieśni śpiewam,
by na koncercie – z płonącego drzewa
uschnięte liście do tańca zaprosić.

Ty – piękna pani, lekko drżącą dłonią,
dla głodnej duszy strawę bogów święcisz,
mieniąc się w słońcu kolorami tęczy,
zanim spektaklu chmury nie przesłonią.

Ja – z pełnej czary spijam krople rosy,
kiedy z uczuciem do osnowy wplatam
miłosny wątek – nić babiego lata –
który przynosi radość i niedosyt.

Nie wyczekując, co nam los przyniesie,
podaj mi rękę obcą jeszcze wczoraj,
będziemy razem zmierzać do wieczora;
gdzie ja, ty przy mnie, a za nami jesień.

autor

abandon

Napisany: 2016-09-28 Dodano: 2018-11-15 08:01:26

Ten wiersz przeczytano 2321 razy

Oddanych głosów: 27

Rodzaj Sylabotoniczny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie