Ja własne

formie...lekko przekornie

na kartce życia
pełnej chwiejnych skreśleń
głowę swą złożył człowiek
znużony fugą westchnień

chwile polepić...
z bezładnej kupy "gdyby"
światem zamieszać...
w kontraście do "na niby"

męczy go korporacji sfora
bo każe nosić w złote krawat
i kieszeń pełną głaszcze
monety w niej układa

nie wolno życia bać się
do jutra cichcem skradać
wolno jeść, pić, spółkować
by móc się tym napawać

wśród braci - mózgiem równych
do samochodu marki Trabant
z plastiku polepionych
trzeba charakter własny składać

i jest to wypadkowa bodźców
reklam i intuicji stada
że musisz jakoś dać się lubić
choćbyś przed sobą miał udawać

nawet i w toalecie
własne swe dumne "Ja"
szlifierką obcych form i ramek
kątowo dziarsko skrawać...

budować słowa swe i myśli
do rymu z "tak wypada"

autor

benio

Dodano: 2008-12-17 23:35:39

Ten wiersz przeczytano 502 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie