Jak drzewo

Jestem jak drzewo,jest zima
Wszystko bez życia
Jedyne co pamiętam to jesienią opadłe liście uczuć
Pozostały tylko konary,czarne,suche...
Zeszklone mrozem
Ze skutej,przytłoczonej szarym niebem ziemi
Nic sie nie wyciśnie,już nie ma soków
Już nie ma nadziei
Czas się złamać...wiatrem
Smagnięciem deszczu i gradu
Sinym świtem nie zmieni się nic...
Czyżby?Nagle smagnięty biczem,dziwnego ciepła
Podnoszę niechętnie konary swojego cierpienia
Oblany niespodziewanie ciepłym deszczem
Otrząsam resztki lodu swojego bólu
Resztki zmurszałych korzeni
Wyciągają z nadzieją swoje członki
By znów poczuć,posmakować
Tej wiosny,tej rosy,światła
Beznadzieja pogrążona w zbutwiałych liściach
Przesiąknęła wiosną
co to?
co to?
Ty

autor

tomektkl

Napisany: 2005-10-01 Dodano: 2009-10-16 21:52:21

Ten wiersz przeczytano 468 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie