Jak duch...

W codziennej szarosci dnia
kazda spadajaca gwiazda wydaje sie
ta ostatnia
niszczycielska sila niebios.
Kazdy podmuch wiatru staje sie
tornadem
zmiatajacym moj swiat
z powierzchni ziemi.
Kazda kropla deszczu staje sie
pierwsza kropla potopu
zalewajacego moje zycie.
Kazdy promien słonca wyszusza
moja dusze,
ktora musi od nowa szukac oazy uczuc pełnej jadowitych skorpionow.

W codziennej szarosci dnia
umieram
i rodze sie
wciaz od nowa
i wciaz
niezauwazalnie.

autor

Nisaka

Napisany: 2006-11-15 Dodano: 2007-01-19 11:27:53

Ten wiersz przeczytano 568 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie